43. Family Meeting

-  Justin! Ruszamy do przodu.

Uśmiecha się w moje usta, całując je po raz ostatni i odchyla się, aby usiąść na fotelu. Śmieję się z niego i splatam nasze parce, kiedy zdaję sobie sprawę, że jego dłoń nie opuszcza mojego uda. 

Samochód przesuwa się o kilka stóp dalej, ale znów się zatrzymuje. Ugh, nienawidzę korków.

- Teraz, na czym skończyliśmy? – Justin pyta zaczepnie i pochyla się w moją stronę, żeby pocałować mnie raz jeszcze. Oddaję pocałunek, znowu chichocząc, a jego uścisk na mojej ręce zacieśnia się wraz z ruchem naszych ust. Unoszę drugą dłoń do jego głowy, palcami bawiąc się w jego włosach, do czasu, aż przerywa nam klakson. Skamlę, a on zerka na drogę.

- Cholera! Justin, jedź! – brzmię na zmartwioną, ale tak naprawdę chce mi się śmiać. Przed nami jest luka, która pomieściłaby prawdopodobnie dwa samochody. Justin się śmieje i dociska pedał gazu, aż po raz kolejny się zatrzymujemy. Kiedy tak się dzieje, próbuje skraść mi więcej pocałunków, ale ja go odpycham. – Nie, już nie. W ten sposób, prędzej zginiemy. 

Justin robi kapryśną minę, a ja nie mogę się powstrzymać przed pocałowaniem go. Jednakże, zaraz po pieszczocie, kładę palec na jego ustach, więc nie skorzystamy z żadnych nowych pomysłów. – Po prostu skup się, proszę. Pamiętaj co powiedziałeś, mamy mnóstwo czasu dzisiejszej nocy – w odpowiedzi, uśmiecha się głupawo, a ja muszę pokręcić głową przez jego głupotę.

Chociaż mnie słucha. Przez następne kilka minut, nie robimy nic, co mogłoby zagrozić naszemu bezpieczeństwu. Po prostu rozmawiamy o najzwyklejszych rzeczach. W końcu mogę zapytać się go o rzeczy, które chciałam wiedzieć, na przykład o rzeczach typu jego życia w Kalifornii, jego pracy, jego znajomych, czegoś w tym rodzaju. Staram się nie mówić o jego wcześniejszym życiu tutaj, w Kalifornii, ponieważ to wciąż musi być dla niego bolesne, zawsze takie będzie i ja to rozumiem. On nie tylko stracił dziewczynę; stracił też przyjaciela, prawdopodobnie jednego z najlepszych. Nigdy bym się nie otrząsnęła, gdybym straciła Mackenzie w ten sposób.

Rozmawiając o jego znajomych, przechodzimy na temat moich przyjaciół, i kiedy mam w końcu przyznać  mu rację na temat Mack i Jace’a, dzwoni mu telefon, a ja prawie wzdycham z ulgą. Wiem, że potraktuje mnie jak totalnego frajera, kiedy zda sobie sprawę, że nie mogłam mu szybciej powiedzieć. 

- Ugh, to mój tata. Możesz odpowiedzieć i włączyć na głośnomówiący, proszę? – prosi mnie, krótko patrząc pomiędzy nas na dzwoniący telefon. Samochód przed nami rusza o kilka stóp dalej i Justin go dogania, po czym jęk opuszcza jego usta, kiedy zatrzymujemy się po raz milionowy. 

Robię to o co prosi, kładąc telefon na dłoni i przysuwam ją nieco bliżej Justina, a następnie przesuwam palcem po ekranie, aby odebrać połączenie.

Justin mówi natychmiast. – Cześć, tato. Utknęliśmy w korku, ale jesteśmy prawie na miejscu. Już tu jesteście?

- Cześć, tak. Właśnie dotarliśmy – ojciec Justina odpowiada, przez co po raz kolejny zastanawiam się, kim jesteśmy my. – Wszystko w porządku, wszyscy są głodni, więc wyskoczymy coś zjeść. Napisz do mnie kiedy dojedziecie. 

Wszyscy? W takim razie o jak dużej ilości osób jest mowa?

- Jasne, jasne. W porządku, pa tato. Do zobaczenia wkrótce – Justin mówi i zabiera telefon, aby się rozłączyć. Wrzuca go do przegródki pomiędzy nami i rusza, gdy nareszcie samochody zaczynają jechać szybciej.

- Justin? – wołam, próbując zwrócić na siebie uwagę, ale jego oczy skupione są na drodze, kiedy zmienia pas ruchu. Zatrzymujemy się na takim, który jest prawie pusty. Justin wciska pedał gazu, do czasu aż musimy wrócić na swój pas, w kierunku wyjścia z tablicą z napisem LAX.

- Hmm – nareszcie odpowiada, kiedy nasz samochód czeka na przejazd. To troszkę niegrzeczne z jego strony, że przeciął pas w ten sposób, ale wiem, że nie jest jedynym, który tak robi. A my jesteśmy spóźnieni, więc mamy pretekst.

- Kogo właściwie odbieramy?

W odpowiedzi na moje pytanie, zauważam uśmiech Justina i wiem, że nie zamierza mi odpowiedzieć. – Zobaczysz – to wszystko co mówi. Ugh.

Kiedy samochód przed nami rusza, Justin przejeżdża pod znakiem. Trąbimy, i otrzymujemy rąbnięcie w odpowiedzi. – Ups – mruczy i się śmieje. Potrząsam głową, starając się zwalczyć uśmiech. On jest taki głupi.

- Jesteś głupi – mówię mu, pochylając się, aby delikatnie dziobnąć jego policzek. Kiedy się odsuwam, moje usta wciąż czują część jego uśmiechu, a on zerka na mnie krótko i mówi:

- Ty też jesteś głupia – właśnie te słowa, w jednej chwili rozgrzewają moje serce. Stały się dla nas czymś specjalnym, dlatego to jest dla mnie czymś wyjątkowym. Znów całuję jego policzek jak tylko wraca wzrokiem do drogi, a jego uśmiech się poszerza. Spostrzegam delikatny rumieniec w miejscu, gdzie moje usta zetknęły się z jego skórą. Boże, on jest uroczy.

Gdy jesteśmy na głównej autostradzie, nie zajmuje nam długo dotarcie na lotnisko, i oh na szczęście, znajdujemy miejsce parkingowe w pobliżu drzwi, ukryte w cieniu, dzięki czemu czerń samochodu nie ulegnie nagrzaniu. 

- Możesz wziąć mój telefon, proszę? – Just pyta zaraz po tym jak wysiada z samochodu, aby otworzyć mi drzwi. Robię o co prosi, a następnie wysiadam i przechodzę na stronę kierowcy, aby oprzeć się o samochód, twarzą w stronę głównych drzwi lotniska. Prawa ręka Justina okrąża moją talię jak tylko stają obok niego. Wolną dłonią pisze wiadomość do swojego taty, informując go o miejscu naszego pobytu.

Przez kilka sekund stoimy w komfortowej ciszy, ciesząc się swoją obecnością w trakcie czekania. Tylko sekundy, ponieważ niestety, pamięć Justina nie zawodzi.

- Więc – zaczyna, przerywając ciszę. Patrzę na niego, marszcząc brwi w ciekawości, podczas gdy ja nadal nie wiem czego chce. – Co chciałaś mi powiedzieć zanim zadzwonił mój tata?

Kurwa. Mam przejebane.

- Nic – natychmiast kłamię, ale rumieniec jak zwykle mnie zdradza. Justin chichocze, unosząc prawą rękę, a następnie głaszcze mnie kciukiem po prawym policzku. Jego ciepło ma się nijak do temperatury mojej twarzy.

- Oczywiście, kochanie. Oczywiście. W takim razie, dlaczego tak wściekle się rumienisz? – mówi, a jego głos jest tak seksowny, że czuję, iż mogę zemdleć. Ten ton, wraz z uśmieszkiem prawdopodobnie wystarczy, aby każda dziewczyna zawrzała. 

- Jesteś gorący jak diabli – znowu kłamię, chociaż słowa same w sobie nie są kłamstwem. Po prostu to niewłaściwa odpowiedź.

Justin się śmieje, tym razem głośniej i zbliża, aby mnie pocałować. Skomlę pod naciskiem jego ust i nagle odczuwam pragnienie, aby całować go rozpaczliwie. Ale wtedy się odsuwa, pozostawiając mnie nadąsaną. 

- Dziękuję, doceniam komplement, ale myślę, że to wcale nie jest powodem – mówi, a ja się odwracam, aby nie wyczytał w mojej twarzy jak bardzo ma rację. Muszę mu powiedziesz… Ale ugh, nie chcę bardziej podnosić mu ega. Znam go na tyle dobrze, że wiem, że nie przestałby o tym mówić. – Jednak masz szczęście.

Co?

Kiedy wracam do niego wzrokiem, nie patrzy na mnie. Podążam za jego spojrzeniem i prawie zapiera mi dech ze zdziwienia. Czy to oni? – Hm, Justin? – wołam, zdesperowana pragnąc zapytać się, czy to oni, ale go tu już nie ma.

Patrzę z wrażeniem, jak Justin podchodzi do czteroosobowej rodziny, dwojga dorosłych i dzieci, idących w naszą stronę. Podnosi młodszego dzieciaka, jednego z najsłodszych chłopców jakich kiedykolwiek widziałam. Kim on jest?

Moje wnętrze się topi, kiedy patrzę jak Justin całuję policzek chłopca, który narzeka, żeby z powrotem postawić go na ziemię, co Justin robi ze śmiechem. Ugh jak słodko. Przytula drugie dziecko, dziewczynkę, która wygląda na wystarczająco dojrzałą, aby chodzić do szkoły. Chwilę później, dziewczynka pociąga za materiał jego koszulki, kiedy tylko jej spojrzenie spada na mnie. Cholera.

Justin spogląda w górę i się do mnie uśmiecha, budząc stado motyli w moim brzuchu. To wygląda… ugh. Pochyla się i coś do nich mówi, przez co ich oczy szeroko się otwierają. Dziewczynka zaczyna biec w moim kierunku. O cholera. Cholera, cholera, cholera. Co mam zrobić?

Zatrzymuje się dokładnie przede mną, po prostu się na mnie patrząc. – Cześć – mówię, starając się brzmieć jak normalniej, a jej oczy po raz kolejny się rozszerzają. 

- Naprawdę nazywasz się Aurora? – pyta mnie, a ja muszę opanować zdziwienie. Zna moje imię. Ale wtedy przypomina mi się, że Justin przed chwilą z nimi rozmawiał. Właśnie, pewnie nawet nie wiedzieli kim byłam.

- Tak, to moje imię – odpowiadam, a następnie, aby pozbyć się tej niezręczności, dodaję:

- A ty jak się nazywasz?

- Jestem Jazmyn, jak księżniczka z literkami z i y, i bez literki e. Ty też jesteś księżniczką, prawda? Gdzie jest Phillip? 

O Boże. Przygryzam wargę aby powstrzymać się od śmiechu, ale nie jest to łatwe. To bardzo trudne. – Jazzy – Justin woła, a ja wzdycham z ulgą. Gdzie jest Phillip? Jak mogłabym odpowiedzieć na to pytanie? Ugh, nie potrafię rozmawiać z dziećmi.

- Ona nie wie gdzie jest Phillip – Jazzy mówi, kiedy Justin ją woła i widzę, że on też nie może powstrzymać się od śmiechu.

- Ja jestem Phillip’em, Jazzy – Justin mówi, uśmiechając się do mnie i mrugając. Nie potrafię powstrzymać rumieńca, przed wkroczeniem na moją twarz. Jazzy marszczy brwi i potrząsa głową i w tym momencie wygląda dokładnie jak Justin. Serce bije mi mocniej na tę myśl. 

- Nie, nie jesteś. Ty jesteś Justin. Nie masz konia i nie uratowałeś księżniczki przed wiecznym snem – Jazzy stwierdza, a ja muszę mocniej przygryźć wargę. To jest przezabawne.

- Okej, nie jestem – zgadza się, a ja chichoczę kiedy po raz kolejny się do mnie uśmiecha. Wie, że mnie to bawi. – Ale Phillip również kochał Aurorę, prawda? – Co?

- Tak, ale… - Jazzy zaczyna, ale jestem za bardzo wstrząśnięta, aby słuchać reszty. Czy on miał na myśli to co myślę, że miał na myśli? Nie, nie mógł. Wtedy, na szczęście, czuję szarpnięcie moją koszulą, co skutecznie odtrąca mnie od moich myśli. Patrzę w dół i widzę uroczego chłopca o blond włosach. 

- Cześć- szepcze, a ja prawie jęczę. Jest nieśmiały. To urocze.

- Cześć – odszeptuję. 

- Jestem Jaxon, z literką x – mówi mi, a ja uśmiecham się szeroko, na myśl, że przeliterował mi swoje imię, zupełnie jak Jazzy. Prawdopodobnie jest jej bratem, ponieważ przyszli razem. Nagle, przypominają mi się dorośli. Spoglądam w górę i szukam ich dyskretnie co nie zajmuje mi wiele czasu. Stoją dokładnie tam, gdzie Justin ich przywitał i patrzą się na nas. Kobieta objęła się ramionami, natomiast mężczyzna objął jej talię. Oboje wyglądają na bardzo rozbawionych. On musi być ojcem Justina, a ze względu na dzień, kiedy Justin musiał zadzwonić do obydwojga rodziców, wiem, że nie są razem, więc ta kobieta musi być jego macochą. Czekaj… oczywiście! Dzieciaki muszą być rodzeństwem Justina.

- Aurora? – Jaxon woła, po raz kolejny ciągnąc mnie za koszulę, a ja natychmiast się do niego uśmiecham, czując się lepiej ze świadomością, że wiem kim oni są. – Naprawdę jesteś księżniczką, tak jak powiedziała Jazzy?

Myślę przez chwilę, ale decyduję się powiedzieć prawdę. Dzieci wiele pytają, więc nie chcę utopić się w kłamstwach. – Nie – odpowiadam, wydymając wargę, a jego dolna warga wyskakuje, naśladując moje ruchy. Ugh, jest przeuroczy.

- Ale jesteś ładna jak te księżniczki, które Jazzy ogląda w telewizji – mówi, a ja omdlewam na jego słowa. O mój Boże.

- Dziękuję, Jaxon – mówię delikatnie, uśmiechając się szerzej kiedy na reszcie pokazuje mi swoje malutkie ząbki, w pięknym uśmiechu. Chichoczę przez jego bystrość, a jego oczy się rozszerzają, po czym ucieka do Justina. Gdy patrzę do góry i widzę, że mnie obserwuje, mocno się rumienię, przypominając sobie co powiedział. Phillip kocha Aurorę. On jest Phillip’em. Więc on… Nie, jestem głupia, nic nowego. Ugh.

- Jaxon, co zrobiłeś? – Justin pyta chłopca, unosząc na mnie brew, tak jakby chciał, abym to ja odpowiedziała. Więc tak też robię.

- Powiedział, że jestem ładna jak księżniczka – mówię, krzyżując ramiona i dumnie unosząc głowę, przez co Justin się śmieje. Chichodzę i przygryzam wargę, a on kręci wesoło głową.

- Ne musisz się martwić, że ukradnie ci twoją księżniczkę. Jaxon jest gejem.

Obydwoje spoglądamy na Jazzy w tym samym momencie, będąc zszokowani tym co powiedziała.

- To nie byłem ja! - Jaxon krzyczy i biegnie z powrotem to swoich rodziców. Obserwuję, jak podnosi go jego mama, podczas gdy zaczynają kroczyć w naszym kierunku. O Boże, to jest to. Teraz poznam dużych ludzi*.

- Jazzy, dlaczego to powiedziałaś? - Justin pyta, zaraz po tym jak sprawdził, czy z Jaxonem wszystko w porządku i czy nie odbiegł gdzieś indziej. 

- Ponieważ - irytuje się i krzyżuje ramiona, po raz kolejny, wyglądając boleśnie podobnie do Justina. - Ukradł moje księżniczkowe rzeczy. On jest chłopcem. Chłopiec, który ma dziewczęce rzeczy jest gejem. Duh. 

Justin otwiera szerzej oczy i odwraca się w moją stronę. Zajmuje mi chwilę, aby się w tym połapać, a następnie mam ochotę rzucić się na ziemie i mocno śmiać. O mój Boże. Moja koronacja. Przecież Justin ukradł księżniczkowe rzeczy. To zasługuje na złoto.

- Jazzy, to nie oznacza, że on jest gejem - tłumaczy jej, a moja potrzeba aby się roześmiać jest jeszcze silniejsza. Nawet się nie przyzna. Justin znów się do mnie odwraca. Nikt inny nie patrzy, a ja wybucham bezdźwięcznym. Oh Panie.

- Jazmyn, co ja ci powiedziałem? - ojciec Justina pyta ją surowo, a jej matka odstawia Jaxona na ziemię. Maluch zostaje przy mamie, trzymając się jej spodni. Biedaczek.

- Więc ten temat jest już znany? - pyta ojca, a ja mogę przysiąc, że jest rozbawiony, jednak z drugiej strony trochę żałuje, że to jego wina. 

- Tak - jego tata wzdycha. - Rozmawiali o tym w szkole, ale oczywiście Jazzy nie skupiła się na tym całkowicie, i nie zrozumiała przekazu. A ja cię ostrzegałem, Jazzy. Wiesz co się teraz stanie. 

- Ale tato! - Jazmyn wydyma usta i unosi swoje małe rączki. 

- Żadnego tato. Do samochodu. W tej chwili.  

Skomle, ale jeszcze jedno spojrzenie od jej ojca i spuszcza głowę, po czym obchodzi samochód i do niego wsiada. 

- Co jej powiedziałeś? - Justin chichocze, odchylając się do tyłu, aby zerknąć przez szybę swojego samochodu. Podążam za jego wzrokiem i widzę Jazzy ponuro zapinającą pas bezpieczeństwa. 

- Powiedziałem jej, że nie będzie mogła zostać na górze z tobą i Jaxonem - jego ojciec odpowiada, całując jeden z policzków chłopca, na których dopiero co zauważyłam kilka krokodylich łez. Aw.

Kobieta podchwytuje mój wzrok i się do mnie uśmiecha, zanim przechodzi obok mnie, aby zająć miejsce w samochodzie. Chwileczkę, a gdzie ja usiądę?

- Właściwie, tato - Justin przerywa, drapiąc się po karku, a jego wzrok pada na mnie. Oh, wiem o czym myśli. - Jeżeli nie masz nic przeciwko, może obydwoje powinni zostać z wami na dole. Aurora ze mną zostaje. 

Ojciec Justina patrzy na mnie i właśnie wtedy, jego oczy szeroko się otwierają. - Wow, niegrzecznie. Przepraszam. Nawet nie zwróciłem na ciebie uwagi. Miło mi cię poznać, jestem Jeremy - mówi i wyciąga do mnie rękę. Wzdycham szczęśliwa, że  w końcu dopasowałam imię do twarzy i delikatnie potrząsam jego dłonią.

- Ciebie też jest miło poznać - mówię z uśmiechem, a on oddaje uśmiech w odpowiedzi, co natychmiast mnie relaksuje. - I twoją rodzinę. Masz najsłodsze dzieci jakie kiedykolwiek poznałam. Z wyjątkiem tego tu - wskazuję na Justina i chichoczę kiedy wydyma usta. Jeremy śmieje się głupawo i kładzie rękę na mojej talii. 

- Masz mnie już po swojej stronie. Nie jest łatwo mieć z nim do czynienia - Jeremy żartuje, po czym obchodzi samochód i do niego wsiada. O dziwo, siada z tyłu, wraz ze swoją rodziną. Podejrzewałabym, że  mężczyzna wyglądający tak poważnie jak on, usiądzie na przednim siedzeniu. 

- Więc - Justin zaczyna, kiedy jesteśmy znowu 'sami'. - Nie jestem słodki?

- Nie - odpowiadam natychmiast. Głupawy uśmiech wkrada się na moją twarz, podczas gdy ja podchodzę bliżej, aby wyszeptać mu do ucha: 

- Właściwie, z tego co pamiętam, jesteś trochę słonawy. 

Kiedy się odchylam, patrzy się prosto w moje oczy, a ja widzę w nich tą ciemność. To wysyła dreszcze w dół mojego kręgosłupa. Cicho warczy i szybko mnie całuje, aby zaraz po tym odsunąć się ode mnie i odprowadzić mnie z ręką na dolnej części pleców, głaszcząc zaokrąglenia pośladków. 

- Wsiadaj do samochodu - rozkazuje dosadnie, głosem niskim i seksownym jak diabli. Przytakuję i przygryzam wargę, zajmując swoje miejsce. Ugh, pragnę go. Jak długo muszę jeszcze czekać, aby być z nim sam na sam dzisiejszej nocy? Oh, cholera.

*'duzi ludzie' - to inaczej rodzice, Jazzy i Jaxon to 'mali ludzie' 

JASNACHOLERATODZIAŁA

ROZDZIAŁ NIE SPRAWDZONY, POPRAWIĘ TO W TYGODNIU

LUDZIE, WYOBRAŹCIE SOBIE MIEĆ (PRZEPRASZAM ZA WYRAŻENIE) ROZJEBANY KOMPUTER PRZEZ PONAD MIESIĄC, A NA DESER ROZWALONY TELEFON PRZEZ OSTATNI TYDZIEŃ, CZY DWA, CHUJ WIE

NAJWAŻNIEJSZE, ŻE TO PUDŁO JUŻ W JAKIŚ SPOSÓB DZIAŁA, I MOGŁAM WRZUCIĆ ROZDZIAŁ. ŻAL MI DUPĘ ŚCISKA, ŻE WRZUCIŁAM GO DOPIERO PO PONAD MIESIĄCU <RYCZĘ>

MAM NADZIEJĘ, ŻE WCIĄŻ TU JESTEŚCIE

JESZCZE CHOLERA MAM OFFICE 2003 A NIE 2007 I TO GÓWNO MNIE ZABIJA, SERIO

...

ALE SĄ TEŻ DOBRE WIEŚCI, ZGADNIJCIE, CO JEST W NASTĘPNYM ROZDZIALE??

TAK, ZBOCZEŃCE XD
ok, żartuję

...

NAJMOCNIEJ PRZEPRASZAM WSZYSTKIE OSOBY, KTÓRE DO MNIE PISAŁY NA TT BĄDŹ INNYCH PORTALACH, ALE ODPISYWAŁAM WAM KIEDY MOGŁAM, CZYLI NA LEKCJI INFORMATYKI *HEAD SHOT*