20. Preparations

Do: King Jay (22:26)

Drogi Jay,

Jak to jest, że czas leci szybko, a jednocześnie dłuży się w nieskończoność. Nie ma cię już cały miesiąc i łapiesz cuda świata w swoim obiektywie, a ja strasznie tęsknie (mam nadzieję, że ty też), ale nadal nie mogę uwierzyć, że to już dwa miesiące odkąd cię widziałam i to sprawia, że tęsknię za tobą jeszcze bardziej. Dobra wiadomość jest taka, że zostało tylko dwa i pół tygodnia do twojego powrotu, a to dzień przed moim zakończeniem roku szkolnego, po którym lecę prosto do Los Angeles, więc zobaczymy się już niedługo. Nie mogę się doczekać.

Wiem, że nie odczytasz tej wiadomości, dopóki nie wrócisz, ale nie chce mi się uczyć na egzaminy, z resztą nawet nie zrobiłabym teraz wiele, nawet gdybym próbowała. Jest już prawie pół do jedenastej, więc pomyślałam, że do Ciebie napiszę i podzielę się wszystkim, co się wydarzyło, byś nie musiał znosić mojej paplaniny, jak już wrócisz.

Więc oto część tego, co przegapiłeś:

1. Dzień po tym, jak wyjechałeś, dwudziestego ósmego, mój brat Jace skończył osiemnaście lat i przestałam być jego opiekunem, ale nadal nie wiem, czy skorzystam z tej nowo nabytej wolności, czy nie. Myślę, że chciałabym zostać w LA po wakacjach. Z tobą, może?

2. Z jakiegoś powodu Jace jeszcze nie przeprowadził ze mną "rozmowy". Ulżyło mi, naprawdę. Byłoby mi bardzo niezręcznie rozmawiać z nim o Tobie, ponieważ jestem okropnym kłamcą. To znaczy, nie mogę mu przecież powiedzieć, jak Cię poznałam... On by Cię zabił.

3. Mówiąc o zabijaniu. Mack już nie chce Cię zabić. Może dlatego, że w końcu napisałeś do niej i ją przeprosiłeś. Przy okazji, mówiłam Ci, żebyś dał mi znać, jak będziesz z nią rozmawiał! Złe posunięcie, proszę pana.

4. Wróciłam do pracy na lodowisku i jedna z dziewczynek przyłapała mnie na patrzeniu na Twoje zdjęcie (proszę, tylko nie myśl, że jestem dziwna) i ona powiedziała innym dzieciom i teraz wszyscy o Ciebie pytają. Musisz przyjść ich poznać, Jay. Chyba, że nie lubisz dzieci. Lubisz dzieci?

5. To będzie ostatnie, bo naprawdę powinnam iść spać. Zdecydowałam, że zrobię sobie tatuaż. Nie wiem jeszcze co chcę zrobić, coś małego, ale chcę na pewno i chcę, byś był wtedy przy mnie, dobrze?

To chyba wszystko, właściwie, jak teraz o tym myślę, to moje życie jest nudne. Przynajmniej bez Ciebie. Więc wracaj szybko, dobrze?

Tęsknię za Tobą.

**

Mieliście kiedyś ochotę wyrzucić kartkę w powietrze po napisanym egzaminie? Bo tak się właśnie teraz czuję.

            Dzwonek zabrzęczał dopiero kilka sekund temu, a mnie już korci by wstać z tego starego drewnianego krzesła i wyjść z tego cholernego budynku. Obserwuję, jak nauczyciele zbierają testy egzaminacyjne po kolei, w porządku alfabetycznym i przeklinam swoje nazwisko, bo zaczyna się od litery, która jest dopiero w połowie alfabetu.

            Odwracam się na krześle i spoglądam lekko do tyłu, by rzucić okiem na Jace'a, który siedzi pięć ławek za mną. Widzę, jak również trzyma swój egzamin w powietrzu, czekając, aż będzie mógł stąd wyjść. Wygląda raczej na zadowolonego, co musi oznaczać, że dobrze mu poszło. Cieszę się.

            Jakby wyczuwając moje spojrzenie, odwraca wzrok w moją stronę i uśmiecha się, przychylając głowę w bok, pytająco. Kiwam na niego, jakby mówiąc mu, że też poszło mi dobrze, po czym nauczyciel dociera do mojej ławki i zabiera mi kartkę.

            - Proszę nie wstawać, dopóki wszystkie egzaminy nie zostaną zebrane - mówi pani Tanner bezdyskusyjnym tonem, więc wykonuję jej polecenie. Opieram łokcie na blacie, a brodę na splecionych dłoniach. Wzdycham szczęśliwie, wiedząc, że to był mój ostatni egzamin w liceum.

           

            Jutro uroczyste zakończenie i wręczenie dyplomów.

           

            Chcę znowu westchnąć, uśmiech prawie formuje się na mojej twarzy, kiedy dwoje nauczycieli staje z przodu i gestem każą nam wstać.

            - Możecie już iść. Do zobaczenia jutro, na ceremonii. Pamiętajcie, próba jest o ósmej rano - oczywiście ostatnie zdanie wywołuje jęki niezadowolenia, u mnie też.

           

            To nie ma znaczenia. Wkrótce będziesz wolna, Rorie.

            Doganiam Jace'a i próbuję objąć go ramieniem, co wygląda trochę niezręcznie, bo jest ode mnie znacznie wyższy.

            - Skończyliśmy, Jacey. I za mniej, niż czterdzieści osiem godzin będziemy się smażyć w słońcu Kalifornii - mówię mu podekscytowana, gdy spogląda na mnie z góry

            - Tak jest, siostrzyczko. Najlepsze lato w historii. Mam nadzieję, że będę cię widywał. Coś czuję, że nie będziesz chciała mieć ze mną nic wspólnego, jak tylko pojawi się ten chłopak - oznajmia, kończąc to ostatnie zdanie prawie szeptem. Mimowolnie rumienię się na jego słowa i chichoczę i żartobliwie uderzam go w pierś, każąc mu się zamknąć.

            On tylko uśmiecha się złośliwie, oczywiście zadowolony z mojego zakłopotania, ale wiem, że wciąż go to dręczy. Zastanawiam się, czemu jeszcze nie zapytał mnie o Jay'a, kiedy powiedział, że to zrobi. Może Mack wszystko mu powiedziała, zastanawiam się.

            Kolejna dziwna sprawa, ona. Kiedy byliśmy w Lost Angeles, w przerwie wiosennej, była na wkurzona na Jay'a bo mnie zranił, a teraz wciąż zachęca mnie, bym o nim mówiła. Dziwne.

            - Kochanie! - O wilku mowa...

            Nagle zostaję zgnieciona w ramionach Mackenzie, które szczelnie owija wokół mnie. Piszczy mi do ucha, na co jęczę niezadowolona, zanim odsuwa mnie na długość swoich ramion.

            - Powiedz, że poszło ci dobrze, proszę. Bo nie chcę, żebyś była nie w sosie, kiedy pójdziemy na zakupy!

           

            Co? Nie!

            - Mack, zakupy? Po co? - Pytam, ignorując fakt pierwsze pytanie. Mazkenzie przewraca irytująco oczami i bierze mnie pod ramię, prowadząc do swojego samochodu. Dopiero wtedy zdaję sobie sprawę, że Jace gdzieś poszedł. No cóż.

            - Potrzebna ci sukienka na wręczenie dyplomów i na imprezę po uroczystości. Tak, oczywiście robimy taką imprezę! - Dodaje z okrzykiem na końcu, kiedy posyłam jej spojrzenie typu "och nie, naprawdę?". Jęczę tylko po to, by ją rozdrażnić, ale ona tylko uśmiecha się łobuzersko. - Podziękujesz mi później, zaufaj mi.

           

            Dobra, teraz jestem oficjalnie przerażona.

**

            - No dalej, Rorie. Po prostu to przymierz!

            Jesteśmy w piątym z kolei sklepie i w każdym z nich Mack każe mi sukienki, które odkrywają trochę zbyt dużo. Cały czas mówię jej "nie", ale szczerze mówiąc, ta mi się bardzo podoba.

            - Dobra, daj mi ją - poddaję się, naprawdę chcąc przymierzyć tą jedną.

            Mack piszczy i podaje mi sukienkę, popychając mnie do najbliższej wolnej przymierzalni. Bierze ode mnie torbę z sukienką na zakończenie szkoły i zamyka za mną drzwi, albo raczej zatrzaskuje je, na co wzdycham. Biedna ja.

            Siadam na maleńkiej metalowej ławeczce w rogu i schylam się, by odwiązać swoje czerwone Conversy. Następnie zdejmuję dżinsy, czerwoną bluzę z kapturem i biały crop top. Wieszam wszystko na małym haczyku na ścianie i zakładam sukienkę.

            Moje oczy błyszczą, a usta rozciągają się w uśmiechu, jak tylko widzę jak idealnie pasuje do mojej figury. Obracam się dookoła i przypatruję swojemu odbiciu w lustrze. Moje policzki czerwienieją z radości. Jest idealna.

            Piękny błękitny materiał z zielonkawym odcieniem idealnie pasuje do mojej opalenizny, a długość sukienki jest w sam raz, jak na moje standardy. Jest koronkowa, ale ma pod spodem drugi materiał, więc nie jest prześwitująca. Koronkowa warstwa kończy się nico niżej, niż połowa moich ud, materiał pod spodem jest nieco krótszy. Przesuwam dłońmi po materiale prostując wszelkie zmarszczki a następnie moja dłoń obrysowuje dekolt od jednego ramiączka do drugiego. Zastanawiam się, czy nie odkrywa za dużo, ale kiedy zdaję sobie sprawę, że tylko szukam wymówki, by nie kupić tej sukienki, przestaję.

           

            Zobaczymy, co myśli McCrazy...

            - Okej, Mack, wychodzę! - Ogłaszam i słyszę jak klaszcze w dłonie z radości, na co przewracam oczami, zanim otwieram drzwi.

            Mack wzdycha głośno, jak tylko znajduję się w jej polu widzenia, a moja podświadomość każe mi spojrzeć na siebie, by zobaczyć, czy coś jest nie tak.

            - Nie, nie, stop! Spójrz w górę - Krzyczy Mack, zaskakując mnie do tego stopnia, że podnoszę głowę tak gwałtownie, że aż boli. Natychmiast rozcieram dłonią kark, ale Mack krzyczy, bym się zatrzymała. Wtedy dostrzegam telefon w jej dłoni. Szczerzy się i zanim mogę zareagować, robi mi zdjęcie.

            - Jest idealna, Rorie. Na twoje szczęście mam buty idealnie pasujące do tej sukienki. Chodźmy za nią zapłacić! - Piszczy i nawet nie patrząc na mnie, wychodzi z przymierzalni. Jęczę, zdając sobie sprawę, że nie mam nic do powiedzenia w tej sprawie, więc po prostu wracam do boksu, by zdjąć sukienkę.

            Mackenzie jest już w kolejce, kiedy w końcu wychodzę, a przed nią stoi tyko dwie osoby, na co dziękuję w duchu. Chcę już wrócić do domu.

            Mack rozmawia z kimś przez telefon i na początku zakładam, że z Damienem, ale jak tylko się do niej zbliżam, jej oczy się rozszerzają i szybko odkłada słuchawkę. Przysięgam, że słyszałam jak mówi "ona tu jest", ale nawet nie chcę sobie wyobrażać, że moja najlepsza przyjaciółka coś przede mną ukrywa, więc odpycham tę myśl w ciemne zakamarki umysłu. Kiedy przychodzi moja kolej, podaję sukienkę kasjerce i przełykam głośno ślinę, widząc czerwone cyfry na małym ekranie. Powinnam była najpierw spojrzeć na metkę... Płacę, a dłoń trzęsie mi się na myśl o tym ile dałam za kawałek materiału. Kiedy kasjerka wręcza mi brązową torbę, razem z Mack opuszczam sklep.

            - Chodź, Rorie. Pójdziemy napić się kawy, a potem pojedziemy do mnie, byśmy mogły zaplanować cały strój na imprezę - mówi podekscytowana Mack i dostrzegam uśmieszek, który sprawia, że zaczynam obawiać się o własne życie.

           

            Módlcie się za mnie.

**

            Jest prawie jedenasta wieczorem, a ja właśnie wracam do domu po zjedzeniu kolacji z Mack i jej rodziną. Uwielbiam ich, naprawdę, ale Taylorowie są tacy głośni, że po prostu po kilku godzinach z nimi czuję zmęczenie.

            Więc teraz w końcu mogę zdjąć swoje ciuchy i wziąć ciepły prysznic. Woda jest tak przyjemna, ze zamykam oczy. Jak zwykle, gdy na niczym się nie koncentruję, mój umysł podświadomie podsuwa mi obraz Jay'a. 

            Nie wiem czemu, ale nie czuję się tak źle, jak wciągu tego tygodnia, kiedy nie rozmawialiśmy ze sobą, choć tym razem nie ma go w kraju już od ponad miesiąca. Może dlatego, że wiem, kiedy wróci...

            Mam nadzieję, że dobrze się bawi. Nie wiem dokładnie, gdzie jest, ponieważ nie potrafił nawet napisać nazwy tej miejscowości, ale sądząc po jego entuzjazmie, mogę sobie tylko wyobrazić otaczające go piękno i jaka to musi być frajda dla fotografa - móc to wszystko uchwycić w obiektywie.

            Uśmiecham się, wspominając dzień przed jego wylotem, kiedy rozmawialiśmy przez telefon, a on powtarzał, jaka to szkoda, że nie może zabrać mnie ze sobą, bo miałby więcej niż jedną piękną rzecz do oglądania. Jego słowa, nie moje. No bo serio, kto by pomyślał, że chłopak prowadzący takiego bloga może być w rzeczywistości najsłodszym facetem na Ziemi?

            Kiedy myślę nad odpowiedzią, woda robi się zimna, więc szybko ją wyłączam, mniej więcej to samo robiąc ze swoimi myślami. Wychodzę spod prysznica i owijam ręcznik wokół swojego ciała, po czym wyciągam suszarkę z szafki pod zlewem. Podsuszam lekko włosy, na tyle, by nie zmoczyć poduszki. Kiedy i moje ciało jest już suche, zakładam bieliznę i letnią piżamę, bo jest już coraz cieplej.

            W łóżku, z włosami rozrzuconymi na poduszce, wpatrując się w sufit przez kilka minut, dopóki nie zmorzy mnie sen. I przez te kilka minut myślę o tym, że wreszcie kończę szkołę i będę mogła robić, co tylko zechcę, i o tym, że jutro wraca Jay, a to wystarcza, żebym miała najbardziej spokojną noc przez ostatnie sześć tygodni.

***

Cześć! Jak widzicie, akcja wyraźnie przyśpieszyła i niedługo Rorie zaczyna wakacje :) A wiecie, co się z tym wiąże - najbardziej wyczekiwany moment :D

Ten rozdział to taki filler, nic się nie działo, poza przygotowaniami do zakończenia. Co myślicie o zachowaniu Mack? Chyba coś kombinuje...

Komentujcie, piszcie co myślicie, cokolwiek :) Kocham Wasze komentarze, niesamowicie mnie motywują.

A skoro o tym mowa, zmotywujcie mnie proszę do dodania kolejnego rozdziału w sobotę przed imprezą osiemnastkową mojej siostry.

PS. Jeśli ktoś ma ochotę na opowiadanie nie związane z Justinem, to serdecznie zapraszam na:

Aquasenshi

PS2: Nie zapominajcie o hashtagu #NSFWPL na Twitterze ;)

__________

KING ZAŁOŻYŁ BLOGA, MIŚKI! WEJDŹCIE KONIECZNIE I POGADAJCIE SOBIE Z NIM ;)

TRUST MY FINGERS

__________

ASK